Wat kunt u verwachten wanneer u een kind verwacht (uit China)Ik zou zo graag willen dat
een manier was om ALLE adoptieouders te onderwijzen over de realiteit van institutionele zorg, maar ik realiseer mij door mijn dagelijks werk dat er net zoveel ouders zijn die niet online alles lezen wat ze kunnen vinden over adoptie als wel. Er zijn honderden en honderden en honderden ouders die geen idee hebben hoe het leven van een kind in een weeshuis is, en die overzee gaan om hun "China doll" te halen, om daar een baby overhandigd te krijgen die niet reageert, mager is, niet in staat is te eten. etcetera etcetera etcetera. Toen ik vorige maand mijn zoon adopteerde, liep ik diverse keren naar het White Swan hotel om daar met ouders te praten, en telkens weer sprak ik met vaders en moeders die geen benul hadden van de problemen van hun kinderen.Ik hoorde zo vaak dingen als: "Ze wil geen vast voedsel eten" (orale afkeer), "Ze heeft geen spiertonus" (spieratrofie van het de hele dag in een bedje liggen), "Ze lacht niet" (pure rouw omdat ze van haar pleegmoeder weggenomen is). Waarschijnlijk omdat ik in China woon, ga ik er vanuit iedereen die adopteert dat ook weet, wat niet het geval is.Ik sprak met minstens een dozijn ouders dat niet eens de naam van het weeshuis van hun kind wist, en terwijl ik zachtjes zei: "U zou dit in het belang van uw kind uit uw hoofd kunnen leren", probeerde ik op hetzelfde moment te verwerken hoeveel ouders helemaal naar China gaan zonder ooit iets gelezen te hebben over postinstitutionele kwesties. Dit was ontnuchterend voor mij. Baby's uit de NSN (reguliere)procedure, alsmede de SN (special needs) procedure kunnen problemen hebben met hechting, motorische vaardigheden, emotionele problemen en nog veel meer. Ik denk dat iedereen op de WCC (Waiting Children China) lijst dit erkent, als ook beseft dat alle kinderen (biologisch eigen of niet) dezelfde problemen kunnen hebben. Wonen in een weeshuis verhoogt natuurlijk de kans. Ik denk dat het te gemakkelijk is te zeggen dat de vergunninghouders meer moeten doen, als ook de RvK, maar ik denk echt dat de meeste van hen de informatie aan de ouders proberen te geven, maar vaak willen ouders het niet horen of denken ze dat het hen niet zal overkomen. Nogmaals, ik ben er vaak verbaasd als ik met ouders die binnenkort vertrekken praat en me dan realiseer dat zij niet voorbereid zijn. Eén familie adopteerde vanuit een pleegzorgprogramma, en toen ik zei dat het kind ZEER aan de pleegmoeder gehecht was, zei de vader: "Dus dan zou ze wel een uur of zo kunnen huilen?" Een uur of zo? Ze verbleef meer dan een jaar in een pleeggezin! Ik probeerde uit te leggen dat dit meisje op het punt stond alles te verliezen wat zij ooit gekend had, en dat zij niet moesten verwachten dat zij na een uur zonnig, gelukkig en vol van karakter zou zijn. Ik verzocht hen de 72-uur-regel te onthouden... dat zij haar na 72 uur waarschijnlijk zouden zien fonkelen, maar dat ze waarschijnlijk ook daarna nog lange tijd zou treuren. Ik denk dat veel adoptieouders de "slechte dingen" niet willen lezen, en daarom denk ik dat het uiteindelijk de ouders zelf zijn die in gebreke blijven, omdat zij zichzelf niet genoeg onderwezen hebben. Er is een overvloed aan boeken over postinstitutionele kwesties. Ik vergelijk dit met toen ik zwanger was van mijn kinderen en "Wat kunt u verwachten wanneer u in verwachting bent" las, en ik het gedeelte over de keizersnede oversloeg. Elke keer ging ik naar het navolgende hoofdstuk want "dat zou mij niet gebeuren". Nou, met mijn vijfde baby, toen ze me richting een noodkeizersnede spoedden, wenste ik dat ik dat gedeelte gelezen had! Maar op dat moment in de operatiekamer, terwijl ze mijn handen aan de tafel vastsnoerden, was het te laat, en voelde ik een complete paniek, alhoewel ik voorbereid had kunnen zijn. Ik denk dat adoptie uit China zeer vergelijkbaar is met een bevalling... het is veel rooskleuriger om alleen de gelukkige verhalen op APC te lezen, maar ik moedig nu alle families die ik ontmoet aan om ook de moeilijkere verhalen te lezen, want als je het gezin bent dat een futloos en slap kind overhandigd krijgt dat er autistisch uitziet, zal hetgeen je in het verleden geleerd hebt je helpen om de goede beslissing voor je gezin te maken gedurende deze zeer emotionele eerste paar dagen. In de afgelopen jaren ben ik al vele malen gebeld door ouders in China die bezorgd waren over hun kinderen. Ik ben het ermee eens dat het hebben van een ondersteunend netwerk om je door de eerste tijd heen te helpen van essentieel belang is. Iedereen moet naar China met op zijn minst één telefoonnummer van iemand die ze kunnen bellen als ze in paniek raken naar aanleiding van de ontmoeting met hun nieuwe kind. Ik herinner me dat ik me zo alleen voelde toen ik mijn dochter overhandigd kreeg en ze zo klein en slap was. Omdat onze stichting regelmatig kinderen helpt van wie de adoptie is afgebroken, ben ik me er van bewust dat er soms kinderen zijn met veel ernstiger problemen dan aanvankelijk werd gemeld. en dat het moeilijk is voor een ouder om naar China te gaan en dan te ontdekken dat hun kind daadwerkelijk autistisch is of een ernstige mentale achterstand heeft. Ik denk dat iedereen, zowel aan de Chinese als de internationale kant, het erover eens is dat het van een weeshuis absoluut verkeerd is om niet eerlijk te zijn in hun verslagen, en niemand zal dat goedpraten, maar ik weet ook zonder twijfel dat het merendeel van de kinderen waarvan de adoptie afgebroken wordt aan institutionele kwesties lijdt die in een liefdevol thuis in te halen zijn. Het is altijd een zeer trieste dag voor het weeshuis en de betrokkenen als een kind waarvan ze weten dat het absoluut in orde is, maar misschien mager en in de rouw, door zijn nieuwe ouders is geretourneerd omdat het "achterloopt." Ik denk dat veel te veel mensen geloven dat het leven van hun kind begint op het moment dat zij het ontmoeten. De waarheid die iedereen moet beseffen is... een kinderleven is NU bezig in China, en al hun ervaringen geven vorm aan wie ze zijn. De overgrote meerderheid van de verzorgsters die ik in China heb ontmoet zijn aardige en zorgzame mensen, maar het is absoluut niet hetzelfde als een vader en moeder die onmiddellijk beschikbaar zijn. Nieuwbakken ouders hebben mij gebeld en gezegd "We hadden niet gedacht dat het leven in een weeshuis gevolgen voor haar zou hebben", en deze verklaringen verwarren mij echt. Waarom dachten ze niet na over het leven in een weeshuis? Loop door Prénatal en je zult elk bij de mens bekende gadget zien die het leven van onze kinderen zo ideaal mogelijk maken. Tegenwoordig hebben de Amerikanen tweeweg-videomonitoren, zodat wanneer baby wakker wordt mama niet alleen kan zien wanneer ze onmiddellijk naar binnen moet rennen om te troosten, maar ze kan met de baby praten zodat hij nog geen seconde heeft om zich alleen te voelen. Hoeveel nieuwbakken ouders zouden een pasgeborene krijgen en vervolgens 22 uur per dag alleen in een wiegje leggen? Hoeveel van hen zouden hun baby alleen iedere 8 uur voeden, zelfs als hij echt hard huilt? Of een fles in zijn wiegje proppen zonder te kijken of hij ooit echt at? Natuurlijk zou niemand dat doen... we voeden pasgeborenen op verzoek, troosten op verzoek, geven continu liefde ... en of mensen dit nou willen erkennen of niet, dit is niet het leven van een wees in een instelling. zelfs wanneer de verzorgsters zo goed als goud zijn. Ik herinner me een nacht toen ik een paar vrijwilligers voor een nachtdienst in een weeshuis had meegenomen, waar normaal slechts een paar verzorgsters werkten. Een moeder keek me met tranen in haar ogen aan terwijl ze zich langzaam realiseerde dat het volstrekt onmogelijk is met twee handen ieder kind te voeden, ieder kind te troosten, ieder kind dat huilde tot bedaren te brengen. Ze zei dat haar hart pijn deed toen ze besefte dat haar eigen dochter hoogstwaarschijnlijk vele, vele malen gehuild had zonder dat iemand haar kon troosten... en ze vertelde me dat ze eindelijk begreep waarom haar dochter zo'n diepgewortelde angst had buiten haar moeders gezichtsveld te raken.De verzorgsters doen absoluut hun best, maar dat is niet hetzelfde als moeder/kind zorg. Ik herinner mij dat ik afgelopen winter in een weeshuis in het noorden was en de verzorgsters er zo trots op waren dat ze 6-8 lagen kleding en dekens om de baby's gedaan hadden om ze warm te houden. Ze waren zo krap ingebakerd dat ze niet konden bewegen, maar het vroor in het weeshuis en de verzorgsters wilden de baby's zo warm mogelijk houden. Welk alternatief hadden ze? Het vroor daar echt. Ik had het al koud in mijn wollen jas, dus de baby's konden niet rondlopen met alleen 1-2 lagen aan, met de mogelijkheid hun armen en benen te bewegen. Om warm te blijven waren ze immobiel, en dus hadden al die kinderen een zwakke spiertonus. Maar de verzorgsters deden echt hun best, en als een van deze prachtige kinderen tijdens de overdracht aan een ouder gegeven wordt, ben ik er zeker van dat ze met zorgen naar hun kamer zullen terugkeren: "Ze kan niet zelf zitten. haar benen kunnen geen gewicht dragen". Dat is absoluut waar, maar ze overleefde ook -12° Celsius in een zeer koude provincie en zal de achterstand snel genoeg inhalen met ouders om haar aan te moedigen. Om niet te erkennen dat het leven in weeshuisomstandigheden kan leiden tot een lager lichaamsgewicht, lage spiertonus en het onvermogen om goed oogcontact te maken is heel triest voor mij. Kan dit worden opgelost? Zeer zeker! Wat ik telkens weer over de kinderen in China heb geleerd, is dat het vechters en overlevers zijn. Maar om de een of andere reden lijken mensen in openbare forums deze problemen te willen negeren. Onlangs werd een van onze SN baby's, die we diverse malen ontmoet hadden, geadopteerd, en we wisten dat dit kind een pittig ding was. Nadat de familie was aangekomen en een paar dagen met haar had doorgebracht, besloten zij dat het kind teveel werk voor hen was. Zij wilden de adoptie afbreken. Ze was absoluut niet wat ze verwacht hadden. Toen ze hun vergunninghouder belden, werd hen verteld dat zij twee keuzes hadden: het kind adopteren, meenemen naar de VS en hun verwachtingen van wat ze hadden gehoopt bijstellen, of het kind adopteren, meenemen naar de VS, en de vergunninghouder kon een wachtende familie ter plaatse hebben om haar lokaal te adopteren. Optie drie, om het kind in China achter te laten, was nooit gegeven. Ik heb zoveel bewondering voor die vergunninghouder, omdat zij enkel en alleen aan het kind dachten. Het gezin vervolgde de adoptie en droeg het kleine meisje over aan een nieuwe familie bij aankomst in de VS. Zo afgrijselijk, tragisch en emotioneel als het was voor alle betrokkenen. ik ben nog steeds van mening dat de vergunninghouder de juiste beslissing heeft gemaakt. Deze was gemaakt in het absolute belang van het kind, dat al lange, lange tijd op een gezin wachtte. Ik zou willen dat meer vergunninghouders zouden pleiten voor de rechten van het kind, in plaats van altijd te veel toe te geven aan de ouders, vooral in die gevallen waarin zij met absolute zekerheid weten dat er niets permanent mis is met het kind. Onlangs, met een andere afgebroken adoptie, sprak ik met een vergunninghouder die mij vertelde dat het "makkelijker" was om de familie gewoon een nieuwe baby te geven. Soms is makkelijker niet hetzelfde als goed. De eerste baby die afgewezen werd heeft nu het stempel "verstandelijk gehandicapt", hoewel de vergunninghouder wist dat het echt goed zou komen met het kind. Ik denk dat iedereen die zich realiseert dat achterstanden optreden en dat baby's deze meestal kunnen overwinnen, de pleitbezorgers voor deze kinderen zouden moeten zijn door continu nieuwe ouders te begeleiden over wat zij kunnen verwachten in China. Door hen te helpen beter voorbereid te zijn, zouden we in de toekomst afgebroken adopties kunnen helpen stoppen. Ik houd met heel mijn hart van adoptie uit China, en het is mijn levenswerk. maar ik wil ook dat iedere familie die hun baby gaat halen dit doet met hun ogen open en zo emotioneel voorbereid als mogelijk is, in het belang van het kind.Amy EldridgeLove Without Boundaries.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten