Gedichtje van Marjolein

Ik kwam dit gedichtje van Marjolein net weer tegen op een blog. Het blijft mooi.


Mijn kind:

Is het nou anders vragen ze soms
Ze zijn niet uit jou geboren.
Hadden een heel leven zonder jou
Voordat je van hen mocht horen

Is het nou anders, vragen ze soms
Zo´n kindje uit zo´n heel ver land
Wordt het ooit eigen, helemaal van jou
Er is geen echte familie band

Is het nou anders, anders dan wat
Hoe kan ik het beter zeggen
Ik hield al van jullie voor ik je kende
Het is haast niet uit te leggen

Jullie zijn uniek, lijken niet op ons
Er kunnen geen mooiere kinderen bestaan
Ieder met bijzondere gaven
En met jullie op reis door het leven te gaan

Wat kan een mens nog meer verlangen
Dan voor jullie te mogen zorgen
Ik hou van jullie, van allebei
Van de avond tot de morgen

Wat nou anders, dit zijn mijn kinderen
Al jaren geleden in mijn dromen geboren
In mijn hart geleefd, in mijn gedachten gewoond
De enige kinderen die bij mij horen

Is het nou anders , vragen ze soms
Tja zeg ik dan, als jij kijkt naar je kind
voel jij dan ook zo´n diepe, diepe liefde?
Dat is ook het gevoel dat ons samen bindt

©Marjolein (geschreven door haar, moeder van 4 adoptie kinderen)