Ik had vanochtend een afspraak bij de kapper want ik zag al weer behoorlijk wat grijze lokken op mijn hoofd zitten. Yulin wilde mee. Om te kijken en ze wilde ook graag geknipt worden.
Nadat de kapster Yulin geknipt had maakte ze ook nog even een mooie vlecht, zo mooi dat lukt mij waarschijnlijk nooit. Toen we klaar waren zijn we lekker in de stad een hapje gaan eten.
Daarna hadden we ook nog wel even zin om te winkelen. Ik weet nog steeds niet hoe ik op het idee kwam maar terwijl ik naar Yulin keek en bij mezelf dacht dat het zo'n mooi meisje aan het worden was vroeg ik haar of ze misschien gaatjes in haar oren wilde hebben als verjaardags kado. Ze moest er even over na denken en het antwoord was: ja. Samen zijn we naar de juwelier gegaan waar we hele leuke piep kleine oorbelletjes uitgezocht hebben. Yulin was een beetje bang
maar het ging helemaal goed. Op weg naar huis zijn we even langs opa en oma gefietst want die moesten natuurlijk ook even naar haar oren kijken. Ron wist nog van niets en ik zei tegen Yulin zeg eerst maar niks want waarschijnlijk ziet hij het niet eens. Thuis gekomen loopt ze naar Ron toe, doet haar beide handjes voor haar oren en zegt: papa vind je mijn haar mooi. Ron vond haar haar ontzettend mooi maar vroeg zich waarschijnlijk af waarom ze haar handjes zo tegen haar oren aan hield want hij keek zo raar.
Ik vertelde hem meteen maar dat Yulin een verjaardagskado gekregen had en dat ik niet wist of hij het leuk zou vinden. In de eerste instantie schrok hij, ze wordt volgende maand pas 6. Maar nu hij de hele dag gezien heeft hoe blij ze er mee is vind hij het ook wel leuk.
vrijdag 31 juli 2009
woensdag 29 juli 2009
Dat was lachen
ik wilde vanmiddag even wat boodschappen doen met de kids. Yulin fietst sinds een week of 3 zonder zijwieltjes, Sheng draagt sinds een week of drie geen luiers meer. Dat wilde ik graag even laten zien aan opa en oma. Ik had zo iets van we gaan daar eerst even heen en daarna doen we de boodschappen. Opa en oma wonen vlak bij A.H.
Oma was druk in de tuin aan het werk toen we aankwamen en nadat we een tijdje gebabbeld hadden vertelde Sheng dat hij plassen moest. Ik tilde hem van mijn fiets af, in plaats van dat hij naar de toilet liep, liep hij naar de tuinslang die hij zag liggen. Sheng pakte de tuinslang op en begon oma's plantjes water te geven, hij wist precies hoe het moest. Vol verbazing stond ik er met oma ( mijn moeder) naar te kijken. Oma ging snel opa halen die het ook grappig vond en zei dat hij snel de tuin kraan dicht ging draaien. Sheng kreeg toen natuurlijk geen water meer en zei dat hij nu naar de w.c. ging. Vrij snel daarna was hij weer terug. Ons ventje pakt de tuinslang weer, loopt naar opa en richt met de slang op opa.( Die niet reageerde, de kraan was immers dicht.)
Opa kreeg de volle laag, in plaats van dat Sheng naar de w.c. was geweest had hij gewoon opa's buitenkraantje weer open gedraaid. Opa vindt het altijd leuk om Sheng te pesten en werd nu teruggepakt. Hij schreeuwde om hulp en was doorweekt maar helaas. Mijn moeder, Yulin en ik
hadden het niet meer van het lachen en we hadden allemaal zoiets van je zoekt het maar uit.
Uiteindelijk kreeg opa zijn tuinslang weer in handen en zou Sheng even terugpakken, wat helaas voor hem niet mocht van mijn moeder.
Opa, die ooit zo moest wennen toen hij hoorde van Sheng en nu zo trots is op zijn kleinzoon.
Binnenkort gaan we met z'n allen op vakantie.
Oma was druk in de tuin aan het werk toen we aankwamen en nadat we een tijdje gebabbeld hadden vertelde Sheng dat hij plassen moest. Ik tilde hem van mijn fiets af, in plaats van dat hij naar de toilet liep, liep hij naar de tuinslang die hij zag liggen. Sheng pakte de tuinslang op en begon oma's plantjes water te geven, hij wist precies hoe het moest. Vol verbazing stond ik er met oma ( mijn moeder) naar te kijken. Oma ging snel opa halen die het ook grappig vond en zei dat hij snel de tuin kraan dicht ging draaien. Sheng kreeg toen natuurlijk geen water meer en zei dat hij nu naar de w.c. ging. Vrij snel daarna was hij weer terug. Ons ventje pakt de tuinslang weer, loopt naar opa en richt met de slang op opa.( Die niet reageerde, de kraan was immers dicht.)
Opa kreeg de volle laag, in plaats van dat Sheng naar de w.c. was geweest had hij gewoon opa's buitenkraantje weer open gedraaid. Opa vindt het altijd leuk om Sheng te pesten en werd nu teruggepakt. Hij schreeuwde om hulp en was doorweekt maar helaas. Mijn moeder, Yulin en ik
hadden het niet meer van het lachen en we hadden allemaal zoiets van je zoekt het maar uit.
Uiteindelijk kreeg opa zijn tuinslang weer in handen en zou Sheng even terugpakken, wat helaas voor hem niet mocht van mijn moeder.
Opa, die ooit zo moest wennen toen hij hoorde van Sheng en nu zo trots is op zijn kleinzoon.
Binnenkort gaan we met z'n allen op vakantie.
vrijdag 24 juli 2009
Weer over Disruption.
Op de S.N.A. lijst gaat de discussie op dit moment over disruption. Er was er schijnbaar kort geleden weer één, vreselijk het raakt me elke keer weer diep.
Hieronder staat een stuk wat elke maand langs komt op de lijst. Een stuk om over na te denken.
Disruption ( In dit stuk wordt met betrekking tot het kind over "zij"en "haar" gesproken, dit kan ten allen tijden vervangen worden door "hij"en"hem" )Vandaag gebeurde er weer een Disruption in China. Disruption is een belangrijk onderwerp. Het moet worden besproken tussen (aspirant) adoptie ouders. Het is één van die onderwerpen die de meeste lijsten niet zullen toestaan, terwijl goede voorlichting zo essentieel is. Op dit moment is de wachttijd voor de NSN (Non Special Need) procedure afgrijselijk geworden. Velen stappen over naar de SN (Special Need) procedure om toch een kind te kunnen adopteren. Dit is op zich geen slechte zaak. Veel ouders van SN kinderen bevonden zich in die positie en zij weten nu wat een voorrecht het is om voor deze vaak niet geziene kinderen te mogen zorgen . Toch is het belangrijk dat men over elk facet van SN adoptie goed wordt voorgelicht. Disruption is daar één van. Aangezien wij steeds meer nieuwe leden hebben, wil ik nogmaals dit onderwerp onder de aandacht brengen.Wat is Disruption? Wij spreken hier over als een familie naar China is gereisd, hun kind heeft vastgehouden en dan om verschillende redenen hun kind terug geeft aan de Chinese officials en de adoptie procedure niet verder doorzet. Wat heeft een Disruption voor gevolgen? Er zijn veel gevolgen op verschillende niveaus.Voor de adoptieouders is er veel verdriet. Er is ongeloof dat hun lange reis deze manier is geëindigd. Er is soms hoop op een nieuw voorstel. Er is vaak teleurstelling wanneer zij realiseren CCAA hen geen ander kind zal voorstellen. Voor het weeshuis is er sprake van hevige teleurstelling en gezichtsverlies. Zij hebben tijd en geld geïnvesteerd" om de papieren van dit kind op orde te krijgen zodat het CCAA het kind kon voorstellen. Zij mogen per jaar slechts van een beperkt aantal kinderen het dossier indienen bij het CCAA en zij kiezen die kinderen waarvan zij denken dat die de beste kans hebben om geadopteerd te worden. Of ze kiezen die kinderen om wie zij zich zorgen maken en om wie zij veel geven en voor wie zij oprecht een eigen familie hopen te vinden. Een Disruption is een klap in het gezicht voor hen. Voor CCAA is een Disruption rampzalig. Zij vinden dat ouders die de adoptie stopzetten zich schandelijk gedragen. Want uiteindelijk hebben deze ouders tegen de tijd dat ze naar China reizen om hun kind te ontvangen, schriftelijk, minstens tweemaal gezegd, dat zij inderdaad dat specifieke kind wensen te adopteren. Het CCAA vind het onacceptabel dat ouders dan zeggen: "Deze toch maar niet, liever een ander kind " .En dan is er het kind. Voor het kind zijn de gevolge van de Disruption het heftigst. De ouders zijn volwassen mensen die zelf een beslissing nemen. Deze ouders gaan ongetwijfeld door een rouwproces maar.maar het is hun besluit. Zij kiezen er voor om deze verdrietige weg in te gaan. Het kind heeft geen keus. Het kind heeft nooit een keus gehad. Wanneer er een Disruption plaats vindt en het kind dus kennelijk als "niet te adopteren"wordt beschouwd, is de kans nihil dat dit kind ooit nog voor adoptie in aanmerking komt.Nooit geadopteerd worden!!! Kansen op een goede toekomst verkeken!! Legt dit een zware verantwoordelijkheid op de schouders van adoptie ouders?? Nou en of!!. Het gaat hier om een mensenleven.Oké, het loopt niet altijd zo af. Er was eens een klein meisje, nog geen jaar oud, bij wie de adoptie werd stopgezet. Jaren later werd haar dossier toch weer naar het CCAA gestuurd en werd ze alsnog geadopteerd. Ze had geluk, maar ze heeft wel haar hele kindertijd, haar baby, peuter, kleuter en basisschooltijd doorgebracht in een tehuis terwijl ze in een familie had kunnen groot worden.Als de ouders die voor een Disruption kiezen, zeggen:"Het ligt niet aan het kind, maar aan ons. Wij kunnen het niet aan." zijn de vooruitzichten voor het kind vaak veel positiever. Er zijn gevallen bekend waarbij het dossier van het kind onmiddellijk via dezelfde vergunninghouder opnieuw kon worden voorgesteld. Het probleem is dat de meerderheid van de ouders die tot een Disruption besluiten, een nieuw voorstel willen.. Zij willen een kind mee naar huis. En dus zoeken zij een arts die een ernstige diagnose met een onverbiddelijke prognose zal geven en dan zijn zij vrij om een kind met een te zware SN niet te adopteren.Het is niet moeilijk om een Chinese arts te vinden die een ernstige diagnose zal geven als dat is wat de ouder in kwestie wil horen. Er zijn vele kinderen bij wie na een kort onderzoek meteen autisme wordt vastgesteld. Deze diagnose kan nooit tijdens één onderzoek worden gesteld en zeker niet tijdens de korte tijd dat men samen is met een kind dat haar volledige leven in een instituut heeft doorgebracht. Dus wat kun je doen een Disruption te voorkomen? Bereid je goed voor. Lees alles over adoptie, ook dat waar je je lam van schrikt. Lees over het leven met geïnstitutionaliseerde kinderen. Want je adopteert een geïnstitutionaliseerd kind. Een kind dat nooit moederliefde heeft gekend, een kind dat waarschijnlijk de belangrijkste ontwikkelingsmijlpalen heeft gemist, een kind dat niemand had om haar te wiegen of haar in slaap te zingen, niemand om kiekeboe mee te spelen, een kind dat nooit buiten is geweest, een kind dat nooit heeft gekropen omdat daar geen ruimte voor was in het bedje, een kind dat nooit vast voedsel heeft gegeten alhoewel zij 2 jaar oud kan zijn. Elk van deze dingen zijn essentieel voor een goede ontwikkeling. Als je kind bij je komt, zal dit alles moeten helen. Misschien rouwt je kind (wat een goede zaak is) misschien is het in shock of afwijzend, boos, driftig, verdrietig. Je kind kan haar open ogen hebben maar het lijkt of zij er niet is. Zij kan weigeren te eten of te drinken, weigeren oogcontact te maken of te spreken. Of je kind schreeuwt uren lang de longen uit haar lijfje. Misschien bijt ze je, krabt, slaat of probeert voortdurend weg te rennen en te ontsnappen. Of misschien stort ze zich in je armen en wil nooit meer achterom kijken. Maar je moet op elk van die mogelijkheden worden voorbereid. Als je eenmaal in China bent, is het laat om je nog voor te bereiden. Je vliegt de wereld rond, belandt in een vreemde cultuur. Voor het eerst in je leven behoor je tot een minderheid, ben je anders dan de rest. Je verstaat geen Chinees. Je zal worden nagestaard en nagewezen. Je ziet dingen die je niet gewend bent, kinderen poepen en plassen op de straat. Je kunt last hebben van de smog, hoofdpijn krijgen en verkouden worden door de airco. Kortom je ziet, proeft en ruikt van alles dat je niet gewend bent en soms heeft dat effecten op lijf. Je mist je familie, vrienden en je eigen huis meer dan je voor mogelijk had gehouden. Maar je gaat ook prachtige dingen meemaken: de Grote Muur, de Verboden Stad, de Chinese Acrobaten. Je zal prachtige mensen ontmoeten waarmee je, hoewel er een taalbarrière is, een bijzonder band opbouwt. En last but not least: je bent daar om een kindje te adopteren. Boven op je jetlag zit je in een emotionele, geestelijke en lichamelijke achtbaan. Dat is niet de tijd je te verdiepen in "institutionalisering". Doe dat dus voor je vertrekt. Als je twijfelt over een voorstel, ga er dan niet mee door. De tijd om een kind af te wijzen is vóórdat je afreist. Stel niet vol twijfels een LOI op voor een kind, alleen maar omdat je zo diep verlangt naar EEN kind. Heb geduld. Je kind is daar. En er komt een dag dat jullie elkaar vinden.Om meer hier over te leren kun je kijken op http://www.informedadoptions.com/Dit stuk is geschreven door Marjorie, met toestemming vertaald en doorgestuurd door Marjolein – moderator SN-mailinglist.
Hieronder staat een stuk wat elke maand langs komt op de lijst. Een stuk om over na te denken.
Disruption ( In dit stuk wordt met betrekking tot het kind over "zij"en "haar" gesproken, dit kan ten allen tijden vervangen worden door "hij"en"hem" )Vandaag gebeurde er weer een Disruption in China. Disruption is een belangrijk onderwerp. Het moet worden besproken tussen (aspirant) adoptie ouders. Het is één van die onderwerpen die de meeste lijsten niet zullen toestaan, terwijl goede voorlichting zo essentieel is. Op dit moment is de wachttijd voor de NSN (Non Special Need) procedure afgrijselijk geworden. Velen stappen over naar de SN (Special Need) procedure om toch een kind te kunnen adopteren. Dit is op zich geen slechte zaak. Veel ouders van SN kinderen bevonden zich in die positie en zij weten nu wat een voorrecht het is om voor deze vaak niet geziene kinderen te mogen zorgen . Toch is het belangrijk dat men over elk facet van SN adoptie goed wordt voorgelicht. Disruption is daar één van. Aangezien wij steeds meer nieuwe leden hebben, wil ik nogmaals dit onderwerp onder de aandacht brengen.Wat is Disruption? Wij spreken hier over als een familie naar China is gereisd, hun kind heeft vastgehouden en dan om verschillende redenen hun kind terug geeft aan de Chinese officials en de adoptie procedure niet verder doorzet. Wat heeft een Disruption voor gevolgen? Er zijn veel gevolgen op verschillende niveaus.Voor de adoptieouders is er veel verdriet. Er is ongeloof dat hun lange reis deze manier is geëindigd. Er is soms hoop op een nieuw voorstel. Er is vaak teleurstelling wanneer zij realiseren CCAA hen geen ander kind zal voorstellen. Voor het weeshuis is er sprake van hevige teleurstelling en gezichtsverlies. Zij hebben tijd en geld geïnvesteerd" om de papieren van dit kind op orde te krijgen zodat het CCAA het kind kon voorstellen. Zij mogen per jaar slechts van een beperkt aantal kinderen het dossier indienen bij het CCAA en zij kiezen die kinderen waarvan zij denken dat die de beste kans hebben om geadopteerd te worden. Of ze kiezen die kinderen om wie zij zich zorgen maken en om wie zij veel geven en voor wie zij oprecht een eigen familie hopen te vinden. Een Disruption is een klap in het gezicht voor hen. Voor CCAA is een Disruption rampzalig. Zij vinden dat ouders die de adoptie stopzetten zich schandelijk gedragen. Want uiteindelijk hebben deze ouders tegen de tijd dat ze naar China reizen om hun kind te ontvangen, schriftelijk, minstens tweemaal gezegd, dat zij inderdaad dat specifieke kind wensen te adopteren. Het CCAA vind het onacceptabel dat ouders dan zeggen: "Deze toch maar niet, liever een ander kind " .En dan is er het kind. Voor het kind zijn de gevolge van de Disruption het heftigst. De ouders zijn volwassen mensen die zelf een beslissing nemen. Deze ouders gaan ongetwijfeld door een rouwproces maar.maar het is hun besluit. Zij kiezen er voor om deze verdrietige weg in te gaan. Het kind heeft geen keus. Het kind heeft nooit een keus gehad. Wanneer er een Disruption plaats vindt en het kind dus kennelijk als "niet te adopteren"wordt beschouwd, is de kans nihil dat dit kind ooit nog voor adoptie in aanmerking komt.Nooit geadopteerd worden!!! Kansen op een goede toekomst verkeken!! Legt dit een zware verantwoordelijkheid op de schouders van adoptie ouders?? Nou en of!!. Het gaat hier om een mensenleven.Oké, het loopt niet altijd zo af. Er was eens een klein meisje, nog geen jaar oud, bij wie de adoptie werd stopgezet. Jaren later werd haar dossier toch weer naar het CCAA gestuurd en werd ze alsnog geadopteerd. Ze had geluk, maar ze heeft wel haar hele kindertijd, haar baby, peuter, kleuter en basisschooltijd doorgebracht in een tehuis terwijl ze in een familie had kunnen groot worden.Als de ouders die voor een Disruption kiezen, zeggen:"Het ligt niet aan het kind, maar aan ons. Wij kunnen het niet aan." zijn de vooruitzichten voor het kind vaak veel positiever. Er zijn gevallen bekend waarbij het dossier van het kind onmiddellijk via dezelfde vergunninghouder opnieuw kon worden voorgesteld. Het probleem is dat de meerderheid van de ouders die tot een Disruption besluiten, een nieuw voorstel willen.. Zij willen een kind mee naar huis. En dus zoeken zij een arts die een ernstige diagnose met een onverbiddelijke prognose zal geven en dan zijn zij vrij om een kind met een te zware SN niet te adopteren.Het is niet moeilijk om een Chinese arts te vinden die een ernstige diagnose zal geven als dat is wat de ouder in kwestie wil horen. Er zijn vele kinderen bij wie na een kort onderzoek meteen autisme wordt vastgesteld. Deze diagnose kan nooit tijdens één onderzoek worden gesteld en zeker niet tijdens de korte tijd dat men samen is met een kind dat haar volledige leven in een instituut heeft doorgebracht. Dus wat kun je doen een Disruption te voorkomen? Bereid je goed voor. Lees alles over adoptie, ook dat waar je je lam van schrikt. Lees over het leven met geïnstitutionaliseerde kinderen. Want je adopteert een geïnstitutionaliseerd kind. Een kind dat nooit moederliefde heeft gekend, een kind dat waarschijnlijk de belangrijkste ontwikkelingsmijlpalen heeft gemist, een kind dat niemand had om haar te wiegen of haar in slaap te zingen, niemand om kiekeboe mee te spelen, een kind dat nooit buiten is geweest, een kind dat nooit heeft gekropen omdat daar geen ruimte voor was in het bedje, een kind dat nooit vast voedsel heeft gegeten alhoewel zij 2 jaar oud kan zijn. Elk van deze dingen zijn essentieel voor een goede ontwikkeling. Als je kind bij je komt, zal dit alles moeten helen. Misschien rouwt je kind (wat een goede zaak is) misschien is het in shock of afwijzend, boos, driftig, verdrietig. Je kind kan haar open ogen hebben maar het lijkt of zij er niet is. Zij kan weigeren te eten of te drinken, weigeren oogcontact te maken of te spreken. Of je kind schreeuwt uren lang de longen uit haar lijfje. Misschien bijt ze je, krabt, slaat of probeert voortdurend weg te rennen en te ontsnappen. Of misschien stort ze zich in je armen en wil nooit meer achterom kijken. Maar je moet op elk van die mogelijkheden worden voorbereid. Als je eenmaal in China bent, is het laat om je nog voor te bereiden. Je vliegt de wereld rond, belandt in een vreemde cultuur. Voor het eerst in je leven behoor je tot een minderheid, ben je anders dan de rest. Je verstaat geen Chinees. Je zal worden nagestaard en nagewezen. Je ziet dingen die je niet gewend bent, kinderen poepen en plassen op de straat. Je kunt last hebben van de smog, hoofdpijn krijgen en verkouden worden door de airco. Kortom je ziet, proeft en ruikt van alles dat je niet gewend bent en soms heeft dat effecten op lijf. Je mist je familie, vrienden en je eigen huis meer dan je voor mogelijk had gehouden. Maar je gaat ook prachtige dingen meemaken: de Grote Muur, de Verboden Stad, de Chinese Acrobaten. Je zal prachtige mensen ontmoeten waarmee je, hoewel er een taalbarrière is, een bijzonder band opbouwt. En last but not least: je bent daar om een kindje te adopteren. Boven op je jetlag zit je in een emotionele, geestelijke en lichamelijke achtbaan. Dat is niet de tijd je te verdiepen in "institutionalisering". Doe dat dus voor je vertrekt. Als je twijfelt over een voorstel, ga er dan niet mee door. De tijd om een kind af te wijzen is vóórdat je afreist. Stel niet vol twijfels een LOI op voor een kind, alleen maar omdat je zo diep verlangt naar EEN kind. Heb geduld. Je kind is daar. En er komt een dag dat jullie elkaar vinden.Om meer hier over te leren kun je kijken op http://www.informedadoptions.com/Dit stuk is geschreven door Marjorie, met toestemming vertaald en doorgestuurd door Marjolein – moderator SN-mailinglist.
zondag 19 juli 2009
S.N.A. lijst
Ik kreeg net een mail van de S.N.A. groep. In deze mail stond een link naar een Amerikaanse vergunninghouder die een eigen waiting children lijst heeft. Deze link is op de SN lijst gezet zodat de wachtenden ouders een beeld krijgen van de kindjes die op dit moment wachten op een papa en mama. Ik hoop dat er voor alle kindjes ouders gevonden worden.
http://www.swa.net:80/waiting-children-children.aspx?pg=1
http://www.swa.net:80/waiting-children-children.aspx?pg=1
dinsdag 14 juli 2009
We noemen hem Christian
Ik was vanmiddag in een tijdschrift een stukje aan het lezen over boeken die leuk zouden zijn voor in de vakantie. Meestal lees ik eerst de recensies voordat ik een boek koop maar toevallig viel mijn oog op dit boek. Het gaat over 2 jongens die eind jaren '60 een jong leeuwtje gekocht hebben, ze noemen hem Christian. Het welpje groeit zo snel dat zelfs de ommuurde tuin waarin ze hem uit laten te klein wordt. De jongens besluiten om hun leeuw naar een Afrikaans wildpark te brengen. Een jaar later gaan de twee mannen terug om Christian weer op te zoeken. Over het weerzien zou een filmpje staan op you tube. Ik heb net even gekeken, zeer emotioneel. Normaal gesproken zou ik nooit een boek kopen met dit thema maar na het zien van het filmpje ben ik toch wel nieuwschierig geworden.
maandag 13 juli 2009
Van de weblog van Brian Stuy
Mythe van de treurende moederOnderstaand verhaal is afkomstig van het weblog van Brian Stuy
(www.research-china.org).
Het stuk gaat over de emoties die bij de Chinese biologische ouders leven. Zelf vond het stuk in het begin erg confronterend en negatief, maar door de uitleg en de voorbeelden ben ik zelfvan mening dat Brian het in het juiste perspectief ziet en dat wij als adoptieouders ons bewust moeten zijn van de culturele verschillen tav emotie, spijt en liefde.Vrijdag 24 november 2006
Ik keek naar haar gezicht terwijl zij tegenover mij aan tafel zat. Het toonde geen zichtbare emotie, ondanks het feit dat haar verhaal een tragedie is in alle facetten van dit woord.
Zij beschreef hoe zij twee jaar geleden was gekomen tot het achterlaten van een vier jaar oud meisje in het lokale kindertehuis. “ik was getrouwd met een man, die al een dochter had” vertelde zij, “en omdat wij graag samen kinderen wilden, moest ik mij ontdoen van mijn dochter:”
Haar “dochter”was het meisje dat zij zogenaamd had gevonden op straat toen het meisje een paar dagen oud was en dat zij, als alleenstaande moeder, vier jaar lang had verzorgd.
Onder druk van haar nieuwe echtgenoot, brachten zij samen het vier jaar oude meisje naar het kindertehuis en gaven haar op als vondeling.
Een week later, kreeg het echtpaar spijt van hun ondoordachte handeling en ging terug naar het kindertehuis om het meisje weer op te halen. Daar werd hen verteld dat dit kon als zij 5000 yuan (500 euro) zouden betalen. Woest over deze ogenschijnlijke grofheid van het kindertehuis, weigerden ze dit en gingen weg om nooit meer terug te komen. Het vierjaar oude meisje werd later geadopteerd door een Amerikaans gezin.
Veel adoptiegezinnen nemen aan dat geboorteouders, pijn, schuldgevoel en berouw hebben bij het te vondeling leggen van hun kind. Wij stellen ons de geboortemoeder voor kijkend naar het kind dat zij te vondeling legt, tot dat het wordt gevonden. Wij zien in gedachten de tranen over haar gezicht stromen.Naar ons idee moet zij iedere dag leven met het schuldgevoel van het te vondeling leggen van haar kind. Wij denken dat zij verlangend uitziet naar de dag dat zij het geluk heeft om te horen dat het goed gaat met haar kindje en dat het oproeit in een liefhebbend gezin.
Voor de boeren op het platteland van China, 70% van de totale Chinese bevolking, is het hebben van kinderen van tegenstrijdige waarde.
Aan de ene kant zijn kinderen duur omdat ze aanspraak maken op het schaar aanwezige eten, medicijnen en zijn er schoolkosten die betaald moeten worden.
Aan de ander kant is het hebben van kinderen noodzakelijk om er zeker van te zijn dat je op oudere leeftijd goed verzorgd wordt en om de familienaam door te geven. Bovendien kunnen ze meewerken op het land.
Maar in het Chinese leven, met name op het platteland, is er een cultuur ontstaan waarbij de liefde voor een kind, zoals wij die in het Westen kennen, niet veel voorkomt. Kinderen worden gezien als hulpjes, die niet geboren worden voor hun eigen geluk. Dit verschil is moeilijk voor te stellen, misschien dat de volgende voorbeelden hierbij kunnen helpen.
Toen ik vorig jaar “de twee geboortemoeders” interviewde , vertelden beiden heel nuchter en zakelijk hun verhaal. Er waren geen tranen van spijt of berouw, alhoewel beiden zich verontschuldigden dat zij hun kinderen hadden afgestaan. Beiden gaven aan dat, indien zij zich wederom in een zelfde situatie zouden bevinden, zij weer hun kind af zouden staan. Geen van de geboortemoeders was erg emotioneel tijdens het vertellen van hun geschiedenis. Zij hadden gedaan wat zij, naar hun idee, in hun situatie moesten doen. Een ander voorbeeld kom ik tegen in mijn eigen familie. Mijn vrouw, een Chinese, komt van een boerenfamilie met vijf dochters en elk van deze dochters werd vroeg of laat naar een andere familie gezonden om op te groeien. Het begon om het moment dat de oudste dochter twee jaar was. Een kinderloos gezin, dat bevriend was met de ouders van mijn vrouw voelden erg veel genegenheid voor het toen nog enige kind van mijn schoonouders. De ouders van mijn vrouw voelden dat dit kinderloze echtpaar hun dochter een beter leven kon geven dan zij en zij kwamen overeen dat dit echtpaar hun dochter zou grootbrengen. De enige voorwaarden die mijn schoonouders stelden was dat het kind haar eigen familienaam zou houden en dat het kinderloze echtpaar haar geen nieuwe naam zou geven.
Het kinderloze echtpaar weigerde dit en nadat ze een paar maanden voor het meisje hadden gezorgd, brachten ze het kind terug naar haar biologische ouders. Een soortgelijk scenario zou zich bij iedere dochter herhalen, om verschillende redenen, maar met dezelfde uitkomst.
Het is interessant om te weten dat een groot percentage Chinese gezinnen de opvoeding van hun kind(eren) overlaat aan de grootouders. Ondertussen gaan de vader en moeder van het kind uit werken. Voor veel van deze gezinnen geldt dat de het kind de ouders maar een klein deel van het jaar ziet. Over het algemeen alleen gedurende Chinees Nieuwjaar.
Persoonlijk zou ik mij niet voor kunnen stellen dat ik mijn kind door een ander zou laten opvoeden, maar ik moet ook toegeven dat ik niet in dezelfde financiële situatie verkeer als mijn schoonouders destijds en waarin de meeste Chinese families nog steeds verkeren.
Misschien zou ik, als mijn strijd om het dagelijks bestaan ook zo ontzettend hard zou zijn, mijn eigen behoefte aan liefde van en voor mijn kind ook opzij zetten om de lange termijn talenten van mijn kind te verbeteren. Ik zeg expres niet het lange termijn geluk voor mijn kind, omdat ik denk dat voor de meeste Chinezen “geluk” niet de drijfveer is in hun beslissingen. Onderwijs, kwaliteit van leven en middelen van bestaan zijn in hun ogen belangrijker.
In voorgaande verhalen was geen enkele emotie te bespeuren, men accepteert simpel dat het leven inhoudt dat je dergelijke beslissingen moet nemen. Geen verontschuldigingen, geen tranen, niet terugkijken.Ik zeg niet dat de Chinese ouders niet van hun kinderen houden, maar het houden van is niet hetzelfde emotioneel investerende houden van dat wij in het Westen voor onze kinderen voelen. Het is praktische liefde. Het is geen liefde die door aanraking of woorden wordt getoond, maar het uit zich in daden. Als je in China van je kind houdt laat je dat zien door te handelen. Mijn vrouw heeft nog nooit de worden “Ik hou van jou” uit de mond van haar ouders, broers of zussen gehoord. En iedereen, die ik in China hier naar vraag, geeft aan dat hij/zij dit niet tegen zijn kinderen zegt en ook nog nooit van zijn/haar ouders heeft gehoord. Liefde wordt getoond door het maken van een favoriet gerecht, het naaien van een trui of een paar handschoenen, of door het kind aan een ander gezin te geven in de wetenschap dat het daar een beter leven en meer vooruitzichten zal krijgen.
Natuurlijk is ieder gezin verschillend. Ik heb veel Chinese gezinnen ontmoet, die hun kinderen net zo vertroetelen als ik met mijn kinderen doe. Maar om in de algemeenheid te spreken, geloof ik dat het niet goed is, als adoptieouders hun eigen emoties projecteren op de vrouwen in China.
Als een geboortemoeder wordt geconfronteerd met de “onfortuinlijke” geboorte van een dochter, dan zal zij doen wat in haar beleving het beste is voor dit kind; het kind zal naar een familie worden gebracht die alleen zoons heeft, of naar een kinderloos gezin of het wordt achtergelaten en naar het kindertehuis gebracht.
Het is een handeling die wordt begrepen en gepaard gaat met weinig ceremonie en emotie. “het moet gedaan worden”. Ze zullen het ons uit kunnen leggen als wij hen daar naar vragen. Ik geloof dat de meeste geboortemoeders zich enkel realiseert dat dit moet gebeuren en dat het met minder emotie en spijt gepaard gaat dan wij ons hier in het Westen kunnen voorstellen.Ik ben nu vier jaar adoptievader van mijn dochter Meigon, dit is net zo lang als de tijd dat de vrouw, die ik interviewde aan het begin van dit verhaal, zorgde voor haar dochter. Ik vraag mijzelf af of ik ooit bereid zou zijn mijn dochter naar een kindertehuis te brengen en ik zoek goedkeuring in de ogen van deze vrouw. Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik dit niet zou kunnen. Dat de vrouw hierboven, in staat was haar dochter in een kindertehuis achter te laten, is voor mij onbegrijpelijk. Eerlijk gezegd is het onmogelijk voor mij om te begrijpen dat een vrouw haar kind kan achter laten op straat, bij een ziekenhuis of in een kindertehuis. Ik kan proberen mij in te leven, maar in mijn uiteindelijke oordeel projecteer ik toch mijn culturele en emotionele waarden op haar.
Op het moment dat wij onze kinderen vertellen dat hun geboortemoeders van hun houden en dat zij redenen hadden om hen af te staan, dat wij denken dat ze iedere dag in gedachten bij hen zullen zijn, dan is dit allemaal gezien vanuit ons perspectief. Het is zoals wij zouden acteren als wij in hun situatie zouden verkeren.
Als adoptieouders moeten wij voorzichtig zijn met het invullen van de emoties van de geboorteouders van onze kinderen. Het zijn onze eigen veronderstellingen.Ik geloof dat het onze kinderen kan beschadigen als wij hun de gevoelens overbrengen van hoe wij denken dat hun geboorteouders voelen en denken. Misschien hadden zij deze gevoelens helemaal niet of hebben zij deze nu niet. Als wij tegen onze kinderen zeggen dat hun geboorteouders hen missen, van hen houden etc. dan communiceren wij daarmee onze gevoelens. Het zijn waarschijnlijk niet de gevoelens zoals die in werkelijkheid bij de geboorteouders leven.
De kans is groot dat de geboorteouders verder zijn gegaan met hun leven, kijkend naar de toekomst, zonder plaats voor het verleden.
Cultureel gezien is dat wat er van hen verwacht wordt te doen.
(www.research-china.org).
Het stuk gaat over de emoties die bij de Chinese biologische ouders leven. Zelf vond het stuk in het begin erg confronterend en negatief, maar door de uitleg en de voorbeelden ben ik zelfvan mening dat Brian het in het juiste perspectief ziet en dat wij als adoptieouders ons bewust moeten zijn van de culturele verschillen tav emotie, spijt en liefde.Vrijdag 24 november 2006
Ik keek naar haar gezicht terwijl zij tegenover mij aan tafel zat. Het toonde geen zichtbare emotie, ondanks het feit dat haar verhaal een tragedie is in alle facetten van dit woord.
Zij beschreef hoe zij twee jaar geleden was gekomen tot het achterlaten van een vier jaar oud meisje in het lokale kindertehuis. “ik was getrouwd met een man, die al een dochter had” vertelde zij, “en omdat wij graag samen kinderen wilden, moest ik mij ontdoen van mijn dochter:”
Haar “dochter”was het meisje dat zij zogenaamd had gevonden op straat toen het meisje een paar dagen oud was en dat zij, als alleenstaande moeder, vier jaar lang had verzorgd.
Onder druk van haar nieuwe echtgenoot, brachten zij samen het vier jaar oude meisje naar het kindertehuis en gaven haar op als vondeling.
Een week later, kreeg het echtpaar spijt van hun ondoordachte handeling en ging terug naar het kindertehuis om het meisje weer op te halen. Daar werd hen verteld dat dit kon als zij 5000 yuan (500 euro) zouden betalen. Woest over deze ogenschijnlijke grofheid van het kindertehuis, weigerden ze dit en gingen weg om nooit meer terug te komen. Het vierjaar oude meisje werd later geadopteerd door een Amerikaans gezin.
Veel adoptiegezinnen nemen aan dat geboorteouders, pijn, schuldgevoel en berouw hebben bij het te vondeling leggen van hun kind. Wij stellen ons de geboortemoeder voor kijkend naar het kind dat zij te vondeling legt, tot dat het wordt gevonden. Wij zien in gedachten de tranen over haar gezicht stromen.Naar ons idee moet zij iedere dag leven met het schuldgevoel van het te vondeling leggen van haar kind. Wij denken dat zij verlangend uitziet naar de dag dat zij het geluk heeft om te horen dat het goed gaat met haar kindje en dat het oproeit in een liefhebbend gezin.
Voor de boeren op het platteland van China, 70% van de totale Chinese bevolking, is het hebben van kinderen van tegenstrijdige waarde.
Aan de ene kant zijn kinderen duur omdat ze aanspraak maken op het schaar aanwezige eten, medicijnen en zijn er schoolkosten die betaald moeten worden.
Aan de ander kant is het hebben van kinderen noodzakelijk om er zeker van te zijn dat je op oudere leeftijd goed verzorgd wordt en om de familienaam door te geven. Bovendien kunnen ze meewerken op het land.
Maar in het Chinese leven, met name op het platteland, is er een cultuur ontstaan waarbij de liefde voor een kind, zoals wij die in het Westen kennen, niet veel voorkomt. Kinderen worden gezien als hulpjes, die niet geboren worden voor hun eigen geluk. Dit verschil is moeilijk voor te stellen, misschien dat de volgende voorbeelden hierbij kunnen helpen.
Toen ik vorig jaar “de twee geboortemoeders” interviewde , vertelden beiden heel nuchter en zakelijk hun verhaal. Er waren geen tranen van spijt of berouw, alhoewel beiden zich verontschuldigden dat zij hun kinderen hadden afgestaan. Beiden gaven aan dat, indien zij zich wederom in een zelfde situatie zouden bevinden, zij weer hun kind af zouden staan. Geen van de geboortemoeders was erg emotioneel tijdens het vertellen van hun geschiedenis. Zij hadden gedaan wat zij, naar hun idee, in hun situatie moesten doen. Een ander voorbeeld kom ik tegen in mijn eigen familie. Mijn vrouw, een Chinese, komt van een boerenfamilie met vijf dochters en elk van deze dochters werd vroeg of laat naar een andere familie gezonden om op te groeien. Het begon om het moment dat de oudste dochter twee jaar was. Een kinderloos gezin, dat bevriend was met de ouders van mijn vrouw voelden erg veel genegenheid voor het toen nog enige kind van mijn schoonouders. De ouders van mijn vrouw voelden dat dit kinderloze echtpaar hun dochter een beter leven kon geven dan zij en zij kwamen overeen dat dit echtpaar hun dochter zou grootbrengen. De enige voorwaarden die mijn schoonouders stelden was dat het kind haar eigen familienaam zou houden en dat het kinderloze echtpaar haar geen nieuwe naam zou geven.
Het kinderloze echtpaar weigerde dit en nadat ze een paar maanden voor het meisje hadden gezorgd, brachten ze het kind terug naar haar biologische ouders. Een soortgelijk scenario zou zich bij iedere dochter herhalen, om verschillende redenen, maar met dezelfde uitkomst.
Het is interessant om te weten dat een groot percentage Chinese gezinnen de opvoeding van hun kind(eren) overlaat aan de grootouders. Ondertussen gaan de vader en moeder van het kind uit werken. Voor veel van deze gezinnen geldt dat de het kind de ouders maar een klein deel van het jaar ziet. Over het algemeen alleen gedurende Chinees Nieuwjaar.
Persoonlijk zou ik mij niet voor kunnen stellen dat ik mijn kind door een ander zou laten opvoeden, maar ik moet ook toegeven dat ik niet in dezelfde financiële situatie verkeer als mijn schoonouders destijds en waarin de meeste Chinese families nog steeds verkeren.
Misschien zou ik, als mijn strijd om het dagelijks bestaan ook zo ontzettend hard zou zijn, mijn eigen behoefte aan liefde van en voor mijn kind ook opzij zetten om de lange termijn talenten van mijn kind te verbeteren. Ik zeg expres niet het lange termijn geluk voor mijn kind, omdat ik denk dat voor de meeste Chinezen “geluk” niet de drijfveer is in hun beslissingen. Onderwijs, kwaliteit van leven en middelen van bestaan zijn in hun ogen belangrijker.
In voorgaande verhalen was geen enkele emotie te bespeuren, men accepteert simpel dat het leven inhoudt dat je dergelijke beslissingen moet nemen. Geen verontschuldigingen, geen tranen, niet terugkijken.Ik zeg niet dat de Chinese ouders niet van hun kinderen houden, maar het houden van is niet hetzelfde emotioneel investerende houden van dat wij in het Westen voor onze kinderen voelen. Het is praktische liefde. Het is geen liefde die door aanraking of woorden wordt getoond, maar het uit zich in daden. Als je in China van je kind houdt laat je dat zien door te handelen. Mijn vrouw heeft nog nooit de worden “Ik hou van jou” uit de mond van haar ouders, broers of zussen gehoord. En iedereen, die ik in China hier naar vraag, geeft aan dat hij/zij dit niet tegen zijn kinderen zegt en ook nog nooit van zijn/haar ouders heeft gehoord. Liefde wordt getoond door het maken van een favoriet gerecht, het naaien van een trui of een paar handschoenen, of door het kind aan een ander gezin te geven in de wetenschap dat het daar een beter leven en meer vooruitzichten zal krijgen.
Natuurlijk is ieder gezin verschillend. Ik heb veel Chinese gezinnen ontmoet, die hun kinderen net zo vertroetelen als ik met mijn kinderen doe. Maar om in de algemeenheid te spreken, geloof ik dat het niet goed is, als adoptieouders hun eigen emoties projecteren op de vrouwen in China.
Als een geboortemoeder wordt geconfronteerd met de “onfortuinlijke” geboorte van een dochter, dan zal zij doen wat in haar beleving het beste is voor dit kind; het kind zal naar een familie worden gebracht die alleen zoons heeft, of naar een kinderloos gezin of het wordt achtergelaten en naar het kindertehuis gebracht.
Het is een handeling die wordt begrepen en gepaard gaat met weinig ceremonie en emotie. “het moet gedaan worden”. Ze zullen het ons uit kunnen leggen als wij hen daar naar vragen. Ik geloof dat de meeste geboortemoeders zich enkel realiseert dat dit moet gebeuren en dat het met minder emotie en spijt gepaard gaat dan wij ons hier in het Westen kunnen voorstellen.Ik ben nu vier jaar adoptievader van mijn dochter Meigon, dit is net zo lang als de tijd dat de vrouw, die ik interviewde aan het begin van dit verhaal, zorgde voor haar dochter. Ik vraag mijzelf af of ik ooit bereid zou zijn mijn dochter naar een kindertehuis te brengen en ik zoek goedkeuring in de ogen van deze vrouw. Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik dit niet zou kunnen. Dat de vrouw hierboven, in staat was haar dochter in een kindertehuis achter te laten, is voor mij onbegrijpelijk. Eerlijk gezegd is het onmogelijk voor mij om te begrijpen dat een vrouw haar kind kan achter laten op straat, bij een ziekenhuis of in een kindertehuis. Ik kan proberen mij in te leven, maar in mijn uiteindelijke oordeel projecteer ik toch mijn culturele en emotionele waarden op haar.
Op het moment dat wij onze kinderen vertellen dat hun geboortemoeders van hun houden en dat zij redenen hadden om hen af te staan, dat wij denken dat ze iedere dag in gedachten bij hen zullen zijn, dan is dit allemaal gezien vanuit ons perspectief. Het is zoals wij zouden acteren als wij in hun situatie zouden verkeren.
Als adoptieouders moeten wij voorzichtig zijn met het invullen van de emoties van de geboorteouders van onze kinderen. Het zijn onze eigen veronderstellingen.Ik geloof dat het onze kinderen kan beschadigen als wij hun de gevoelens overbrengen van hoe wij denken dat hun geboorteouders voelen en denken. Misschien hadden zij deze gevoelens helemaal niet of hebben zij deze nu niet. Als wij tegen onze kinderen zeggen dat hun geboorteouders hen missen, van hen houden etc. dan communiceren wij daarmee onze gevoelens. Het zijn waarschijnlijk niet de gevoelens zoals die in werkelijkheid bij de geboorteouders leven.
De kans is groot dat de geboorteouders verder zijn gegaan met hun leven, kijkend naar de toekomst, zonder plaats voor het verleden.
Cultureel gezien is dat wat er van hen verwacht wordt te doen.
vrijdag 10 juli 2009
Een gedachte
Een aantal jaren geleden voordat we Yulin en Sheng hadden gingen we graag naar festivals. Wij zeiden altijd tegen elkaar later als we kinderen hebben dan nemen we ze ook mee. Ik denk niet dat Yulin deze muziek ooit leuk zal vinden maar wij nog wel.
Muziek
Tussen de hardrock, punk en heavy metal was Billie Jean ooit mijn favoriete nummer van Michael Jackson.
vrijdag 3 juli 2009
Adoptie schandaal
About 80 newborn baby girls from a county of Guizhou Province in southwest China have been removed from their families by local officials since 2001, and most have been handed over to foreign adoptive parents as orphans at a price of $3,000 each, the Southern Metropolis News reported on Wednesday.
Among the 80 families are Lu Xiande and Yang Shuiying, a poor farming couple whose fifth daughter was removed by local family planning officials when they didn't pay the appropriate fine, it reported.
Gu Chengjun, who was later adopted by a woman from the Netherlands, sits on the lap of a caregiver in Zhenyuan Orphanage in Guiyang, capital of Guizhou province in January, 2007. Bao Xiaodong
Like every other father in Zhenyuan, Lu wanted a boy, who finally arrived after three daughters. His wife then gave birth to another girl, and the couple had to support five children with a yearly income of about 5,000 yuan ($732).
Shi Guangying, a local family planning official, gave them an ultimatum: Give away their little daughter or pay fines of about 20,000 yuan ($2,928).
"This is the policy", Shi said. "You pay, or you let the government take care of the baby," he was quoted by the newspaper on Wednesday.
But instead of being raised as promised, the girl was taken to the Zhenyuan orphanage and later adopted out to a foreign family, at a reported price of $3,000.
At least 78 girls have been handed over to foreign families in the past eight years. Two children with disabilities remain at the orphanage.
It's believed authorities forged documents stating the babies were orphans and adoption fees were split between the orphanage and officials.
The practice of making farmers who break the two-child policy and then fail to pay fines hand over their baby girls is now under investigation by the local public security bureau in Zhenyuan county.
Zhou Ze, a lawyer and professor with China Youth College for Political Sciences, said local family planning officials and the orphanage had committed a crime because nobody had the right to exploit a parent's right of guardianship over their children.
The fact that babies had been removed to make a profit meant it was also abduction, Zhou said
"It is legal that they can charge fines, as the parents did violate the law by giving birth to more than one child. But that doesn't mean they can take away the child. The fines can be paid later or reduced", he said.
Tang Jian, an official of the Zhenyuan family planning bureau, said: "According to our investigation, it is true that babies who have parents were forced into the orphanage and then abroad".
Under Chinese adoption law, abandoned babies whose parents cannot be found can be registered for adoption.
"The most important thing is that we need so many other government departments, so many, to help us in the investigation," Liang Honghao, director of the Zhenyuan police bureau, was quoted by the Guangdong-based Time Weekly yesterday.
Among the 80 families are Lu Xiande and Yang Shuiying, a poor farming couple whose fifth daughter was removed by local family planning officials when they didn't pay the appropriate fine, it reported.
Gu Chengjun, who was later adopted by a woman from the Netherlands, sits on the lap of a caregiver in Zhenyuan Orphanage in Guiyang, capital of Guizhou province in January, 2007. Bao Xiaodong
Like every other father in Zhenyuan, Lu wanted a boy, who finally arrived after three daughters. His wife then gave birth to another girl, and the couple had to support five children with a yearly income of about 5,000 yuan ($732).
Shi Guangying, a local family planning official, gave them an ultimatum: Give away their little daughter or pay fines of about 20,000 yuan ($2,928).
"This is the policy", Shi said. "You pay, or you let the government take care of the baby," he was quoted by the newspaper on Wednesday.
But instead of being raised as promised, the girl was taken to the Zhenyuan orphanage and later adopted out to a foreign family, at a reported price of $3,000.
At least 78 girls have been handed over to foreign families in the past eight years. Two children with disabilities remain at the orphanage.
It's believed authorities forged documents stating the babies were orphans and adoption fees were split between the orphanage and officials.
The practice of making farmers who break the two-child policy and then fail to pay fines hand over their baby girls is now under investigation by the local public security bureau in Zhenyuan county.
Zhou Ze, a lawyer and professor with China Youth College for Political Sciences, said local family planning officials and the orphanage had committed a crime because nobody had the right to exploit a parent's right of guardianship over their children.
The fact that babies had been removed to make a profit meant it was also abduction, Zhou said
"It is legal that they can charge fines, as the parents did violate the law by giving birth to more than one child. But that doesn't mean they can take away the child. The fines can be paid later or reduced", he said.
Tang Jian, an official of the Zhenyuan family planning bureau, said: "According to our investigation, it is true that babies who have parents were forced into the orphanage and then abroad".
Under Chinese adoption law, abandoned babies whose parents cannot be found can be registered for adoption.
"The most important thing is that we need so many other government departments, so many, to help us in the investigation," Liang Honghao, director of the Zhenyuan police bureau, was quoted by the Guangdong-based Time Weekly yesterday.
Mooi weer
Yulin is tijdens de zomervakantie jarig, moeilijk. Haar verjaardagfeestje vieren we na de vakantie en ze mocht gisteren alvast tracteren op school. Ik heb samen met Ron zakjes gemaakt van folie waarin we iets te snoepen gedaan hadden en een jojo. Om het zakje zat een feestelijk lintje met een kaartje Op het kaartje stond: ik word in de vakantie 6 jaar, daarom tracteer ik nu maar. Het geheel zag er erg feestelijk uit.
Ik ben gisterochtend even samen met Sheng naar school gelopen om de zakjes te brengen. Dat was erg leuk. Yulin werd toegezongen, mocht op de versierde stoel staan en kreeg een feestmuts op. Daarna mocht ze uitdelen.
Gistermiddag was er waterfeest op school vanwege de warmte. Wij wonen vlakbij de school en ik vond het een leuk gezicht om al die kinderen voorbij te zien komen in hun badkleding. Met waterspeelgoed uiteraard. Het hele schoolplein was veranderd voor het grote feest.
Voor Sheng hadden we ook het badje buiten gezet, hij kon niet wachten om er in te gaan.
Vanmiddag zijn we er maar met zijn allen in gaan zitten. Het was zo warm.
Daarna moest uiteraard het water er uit want dat was ondertussen niet zo fris meer.
Ron, Yulin en Sheng hebben dat gezamelijk gedaan. Ik heb niet geholpen maar toegekeken hoe druk iedereen was.
Abonneren op:
Posts (Atom)