Van de weblog van Brian Stuy

Mythe van de treurende moederOnderstaand verhaal is afkomstig van het weblog van Brian Stuy
(www.research-china.org).
Het stuk gaat over de emoties die bij de Chinese biologische ouders leven. Zelf vond het stuk in het begin erg confronterend en negatief, maar door de uitleg en de voorbeelden ben ik zelfvan mening dat Brian het in het juiste perspectief ziet en dat wij als adoptieouders ons bewust moeten zijn van de culturele verschillen tav emotie, spijt en liefde.Vrijdag 24 november 2006

Ik keek naar haar gezicht terwijl zij tegenover mij aan tafel zat. Het toonde geen zichtbare emotie, ondanks het feit dat haar verhaal een tragedie is in alle facetten van dit woord.

Zij beschreef hoe zij twee jaar geleden was gekomen tot het achterlaten van een vier jaar oud meisje in het lokale kindertehuis. “ik was getrouwd met een man, die al een dochter had” vertelde zij, “en omdat wij graag samen kinderen wilden, moest ik mij ontdoen van mijn dochter:”
Haar “dochter”was het meisje dat zij zogenaamd had gevonden op straat toen het meisje een paar dagen oud was en dat zij, als alleenstaande moeder, vier jaar lang had verzorgd.
Onder druk van haar nieuwe echtgenoot, brachten zij samen het vier jaar oude meisje naar het kindertehuis en gaven haar op als vondeling.

Een week later, kreeg het echtpaar spijt van hun ondoordachte handeling en ging terug naar het kindertehuis om het meisje weer op te halen. Daar werd hen verteld dat dit kon als zij 5000 yuan (500 euro) zouden betalen. Woest over deze ogenschijnlijke grofheid van het kindertehuis, weigerden ze dit en gingen weg om nooit meer terug te komen. Het vierjaar oude meisje werd later geadopteerd door een Amerikaans gezin.
Veel adoptiegezinnen nemen aan dat geboorteouders, pijn, schuldgevoel en berouw hebben bij het te vondeling leggen van hun kind. Wij stellen ons de geboortemoeder voor kijkend naar het kind dat zij te vondeling legt, tot dat het wordt gevonden. Wij zien in gedachten de tranen over haar gezicht stromen.Naar ons idee moet zij iedere dag leven met het schuldgevoel van het te vondeling leggen van haar kind. Wij denken dat zij verlangend uitziet naar de dag dat zij het geluk heeft om te horen dat het goed gaat met haar kindje en dat het oproeit in een liefhebbend gezin.

Voor de boeren op het platteland van China, 70% van de totale Chinese bevolking, is het hebben van kinderen van tegenstrijdige waarde.
Aan de ene kant zijn kinderen duur omdat ze aanspraak maken op het schaar aanwezige eten, medicijnen en zijn er schoolkosten die betaald moeten worden.
Aan de ander kant is het hebben van kinderen noodzakelijk om er zeker van te zijn dat je op oudere leeftijd goed verzorgd wordt en om de familienaam door te geven. Bovendien kunnen ze meewerken op het land.

Maar in het Chinese leven, met name op het platteland, is er een cultuur ontstaan waarbij de liefde voor een kind, zoals wij die in het Westen kennen, niet veel voorkomt. Kinderen worden gezien als hulpjes, die niet geboren worden voor hun eigen geluk. Dit verschil is moeilijk voor te stellen, misschien dat de volgende voorbeelden hierbij kunnen helpen.
Toen ik vorig jaar “de twee geboortemoeders” interviewde , vertelden beiden heel nuchter en zakelijk hun verhaal. Er waren geen tranen van spijt of berouw, alhoewel beiden zich verontschuldigden dat zij hun kinderen hadden afgestaan. Beiden gaven aan dat, indien zij zich wederom in een zelfde situatie zouden bevinden, zij weer hun kind af zouden staan. Geen van de geboortemoeders was erg emotioneel tijdens het vertellen van hun geschiedenis. Zij hadden gedaan wat zij, naar hun idee, in hun situatie moesten doen. Een ander voorbeeld kom ik tegen in mijn eigen familie. Mijn vrouw, een Chinese, komt van een boerenfamilie met vijf dochters en elk van deze dochters werd vroeg of laat naar een andere familie gezonden om op te groeien. Het begon om het moment dat de oudste dochter twee jaar was. Een kinderloos gezin, dat bevriend was met de ouders van mijn vrouw voelden erg veel genegenheid voor het toen nog enige kind van mijn schoonouders. De ouders van mijn vrouw voelden dat dit kinderloze echtpaar hun dochter een beter leven kon geven dan zij en zij kwamen overeen dat dit echtpaar hun dochter zou grootbrengen. De enige voorwaarden die mijn schoonouders stelden was dat het kind haar eigen familienaam zou houden en dat het kinderloze echtpaar haar geen nieuwe naam zou geven.
Het kinderloze echtpaar weigerde dit en nadat ze een paar maanden voor het meisje hadden gezorgd, brachten ze het kind terug naar haar biologische ouders. Een soortgelijk scenario zou zich bij iedere dochter herhalen, om verschillende redenen, maar met dezelfde uitkomst.

Het is interessant om te weten dat een groot percentage Chinese gezinnen de opvoeding van hun kind(eren) overlaat aan de grootouders. Ondertussen gaan de vader en moeder van het kind uit werken. Voor veel van deze gezinnen geldt dat de het kind de ouders maar een klein deel van het jaar ziet. Over het algemeen alleen gedurende Chinees Nieuwjaar.
Persoonlijk zou ik mij niet voor kunnen stellen dat ik mijn kind door een ander zou laten opvoeden, maar ik moet ook toegeven dat ik niet in dezelfde financiële situatie verkeer als mijn schoonouders destijds en waarin de meeste Chinese families nog steeds verkeren.
Misschien zou ik, als mijn strijd om het dagelijks bestaan ook zo ontzettend hard zou zijn, mijn eigen behoefte aan liefde van en voor mijn kind ook opzij zetten om de lange termijn talenten van mijn kind te verbeteren. Ik zeg expres niet het lange termijn geluk voor mijn kind, omdat ik denk dat voor de meeste Chinezen “geluk” niet de drijfveer is in hun beslissingen. Onderwijs, kwaliteit van leven en middelen van bestaan zijn in hun ogen belangrijker.
In voorgaande verhalen was geen enkele emotie te bespeuren, men accepteert simpel dat het leven inhoudt dat je dergelijke beslissingen moet nemen. Geen verontschuldigingen, geen tranen, niet terugkijken.Ik zeg niet dat de Chinese ouders niet van hun kinderen houden, maar het houden van is niet hetzelfde emotioneel investerende houden van dat wij in het Westen voor onze kinderen voelen. Het is praktische liefde. Het is geen liefde die door aanraking of woorden wordt getoond, maar het uit zich in daden. Als je in China van je kind houdt laat je dat zien door te handelen. Mijn vrouw heeft nog nooit de worden “Ik hou van jou” uit de mond van haar ouders, broers of zussen gehoord. En iedereen, die ik in China hier naar vraag, geeft aan dat hij/zij dit niet tegen zijn kinderen zegt en ook nog nooit van zijn/haar ouders heeft gehoord. Liefde wordt getoond door het maken van een favoriet gerecht, het naaien van een trui of een paar handschoenen, of door het kind aan een ander gezin te geven in de wetenschap dat het daar een beter leven en meer vooruitzichten zal krijgen.
Natuurlijk is ieder gezin verschillend. Ik heb veel Chinese gezinnen ontmoet, die hun kinderen net zo vertroetelen als ik met mijn kinderen doe. Maar om in de algemeenheid te spreken, geloof ik dat het niet goed is, als adoptieouders hun eigen emoties projecteren op de vrouwen in China.
Als een geboortemoeder wordt geconfronteerd met de “onfortuinlijke” geboorte van een dochter, dan zal zij doen wat in haar beleving het beste is voor dit kind; het kind zal naar een familie worden gebracht die alleen zoons heeft, of naar een kinderloos gezin of het wordt achtergelaten en naar het kindertehuis gebracht.

Het is een handeling die wordt begrepen en gepaard gaat met weinig ceremonie en emotie. “het moet gedaan worden”. Ze zullen het ons uit kunnen leggen als wij hen daar naar vragen. Ik geloof dat de meeste geboortemoeders zich enkel realiseert dat dit moet gebeuren en dat het met minder emotie en spijt gepaard gaat dan wij ons hier in het Westen kunnen voorstellen.Ik ben nu vier jaar adoptievader van mijn dochter Meigon, dit is net zo lang als de tijd dat de vrouw, die ik interviewde aan het begin van dit verhaal, zorgde voor haar dochter. Ik vraag mijzelf af of ik ooit bereid zou zijn mijn dochter naar een kindertehuis te brengen en ik zoek goedkeuring in de ogen van deze vrouw. Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik dit niet zou kunnen. Dat de vrouw hierboven, in staat was haar dochter in een kindertehuis achter te laten, is voor mij onbegrijpelijk. Eerlijk gezegd is het onmogelijk voor mij om te begrijpen dat een vrouw haar kind kan achter laten op straat, bij een ziekenhuis of in een kindertehuis. Ik kan proberen mij in te leven, maar in mijn uiteindelijke oordeel projecteer ik toch mijn culturele en emotionele waarden op haar.

Op het moment dat wij onze kinderen vertellen dat hun geboortemoeders van hun houden en dat zij redenen hadden om hen af te staan, dat wij denken dat ze iedere dag in gedachten bij hen zullen zijn, dan is dit allemaal gezien vanuit ons perspectief. Het is zoals wij zouden acteren als wij in hun situatie zouden verkeren.
Als adoptieouders moeten wij voorzichtig zijn met het invullen van de emoties van de geboorteouders van onze kinderen. Het zijn onze eigen veronderstellingen.Ik geloof dat het onze kinderen kan beschadigen als wij hun de gevoelens overbrengen van hoe wij denken dat hun geboorteouders voelen en denken. Misschien hadden zij deze gevoelens helemaal niet of hebben zij deze nu niet. Als wij tegen onze kinderen zeggen dat hun geboorteouders hen missen, van hen houden etc. dan communiceren wij daarmee onze gevoelens. Het zijn waarschijnlijk niet de gevoelens zoals die in werkelijkheid bij de geboorteouders leven.
De kans is groot dat de geboorteouders verder zijn gegaan met hun leven, kijkend naar de toekomst, zonder plaats voor het verleden.
Cultureel gezien is dat wat er van hen verwacht wordt te doen.